Po ukazaniu przez kapłana Świętych Postaci, dokładnie za drugim razem gdy ksiądz podnosi kielich, po trzecim gongu, następuje krótki dzwonek i wszyscy wstają na aklamację po przeistoczeniu.


Dla przypomnienia:

Aklamacja po przeistoczeniu – wypowiadana przez wiernych bezpośrednio po konsekracji i ukazaniu Najświętszych Postaci. Nazywana jest też aklamacją anamnetyczną. Wprowadzona została do liturgii rzymskiej po Soborze Watykańskim II na wzór tradycji wschodniej w celu ożywienia i poszerzenia form udziału wiernych w Eucharystii. W mszale dla diecezji polskich posiadamy cztery aklamacje do wyboru. Każda składa się z wezwania celebransa i samej aklamacji zgromadzenia będącej rozwinięciem treści zawartej w słowach wezwania: „Oto wielka tajemnica wiary”. Aklamacje (z wyjątkiem czwartej) kierowane są do Chrystusa i proklamują Jego dzieło paschalne w perspektywie Jego powtórnego przyjścia. Najpełniej wyraża to aklamacja pierwsza: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu; wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.