Dziś po porannych zmaganiach z pakowaniem ministrantów czekała miła spodziewana niespodzianka, mianowicie ostatnie wyjście na basen! Oczywiście by wziąć udział w tak doskonałej zabawie musiały być spełnione pewne warunki: czysty pokój gotowy do oddania, oraz spakowane bagaże. Jak możecie się domyśleć nie dało się tego osiągnąć bez odpowiedniej... hmm... pomocy i ukierunkowania animatorów, ale najważniejsze są efekty :-)

W każdym razie na basenie rozegrał się mecz wodnego pici-polo, o zasady nie pytajcie, ja tylko pilnowałem żeby głowy pozostały na karkach. Mecz był bardzo emocjonujący, tym bardziej że zawodnicy często dochodzili lub odchodzili, zależnie od aktualnego humoru, sami niekoniecznie rozumiejąc w co grają. Ważne że można było poskakać i potaplać się w wodzie, no może też poodbijać piłkę. Co bardziej rozleniwionych zainteresowało łapanie słońca prosto na klatę, znaczy opalanie. Opalanie w pewnym momencie przerodziło się w konkurs wciągania brzucha i napinania mięśni bo na basenie pojawiła się spora grupa uroczych Włoszek...

Po basenie czekała nas długa droga do Lanciano. W ramach podróży oglądaliśmy film o św. Ricie, wszyscy którzy się zmobilizowali by zwrócić na niego oczy i nakłonić uszy nie oderwali od niego wzroku aż do końca! Pasjonująca opowieść przedstawiona w przystępny sposób, na której można było się wzruszyć i przemyśleć swoje postępowanie. Film zdecydowanie godny polecenia. Nasza nieoceniona pani pilot uprzyjemniała nam podróż historią Lanciano, nawet poprowadziła sontaniczną modlitwę. Podróż była długa, blisko cztery godziny! W końcu jednak dotarliśmy na miejsce.

Choć Lanciano pełne jest małych uliczek, nam wystarfczyło przejść tylko dwie przecznice by znaleźć się naprzeciwko kościoła. Ponieważ mieliśmy jeszcze trochę czasu do mszy, otrzymaliśmy czas wolny. Za kościołem odbywały się przygotowania prawdopodobnie do jarmarku średniowiecznego na którym miał się odbyć konkurs synchronicznego żonglowania flagami w parach - dla przypadkowego przechodnia oglądającego trening widok godzień zapamiętania.

W końcu rozpoczęłą się Msza... W oddali, za welonem widać było TĘ hostię. Która w widoczny sposób stała się ciałem. Zdawało się, że nasz śpiew i modlitwa, szczególnie ta spontaniczna, była natchniona Duchem Świętym. Oczy prawie nie odpoczywały, lecz cały czas wpatrywały się w monstrancję i kielich przechowujące Ciało i Krew. Tyum mocniej przeżywaliśmy komunię pod dwoma postaciami. Tak się cieszę, że jeszcze po mszy mogłem poadorować w ciszy mojego Boga...

Po mszy chwila czasu wolnego, zatem pizza i ciastka i zimne napoje a potem blisko trzygodzinna podróż do San Giovanni Rotondo. Tutaj rozgościliśmy w NAPRAWDĘ luksusowym hotelu, po kanapach w stylu wiktoriańskim go poznacie :-) Kolacja w tak elitarnym miejscu była celebrowana, dyskusje przy stołach na wyższym niż zwykle poziomie, a i dało się poznać, że naszym ministrantom (gdy chcą) nie brakuje savoir vivre'u. Szkoda, że ta noc choć magiczna, to tylko jedna jedyna...

Do poczytania jutro!

R.